HISTORIA PARAFII RZYMSKOKATOLICKIEJ PW. MIŁOSIERDZIA BOŻEGO W STARGARDZIE

Już w połowie lat siedemdziesiątych ówczesny dziekan stargardzki ks. prałat Edmund Malich i jego następca ks. mgr Mieczysław Tłamacz czynili starania u komunistycznych władz o pozwolenie na budowę kościoła na budowanym osiedlu XXX-lecia PRL (obecnie os. Zachód). Pomimo nieprzychylności władz, trudności ze strony niektórych mieszkańców osiedla, Parafia pw. Ducha Świętego, do której należał wówczas obszar naszej parafii, uzyskała zgodę w 1981 roku. 11 września 1983 roku podczas Mszy Świętej polowej ks. bp Stanisław Stefanek SChr poświęcił teren budowy i znajdujący się na nim krzyż. Kilka dni później ruszyły prace budowlane.

Parafia Rzymskokatolicka pw. Miłosierdzia Bożego w Stargardzie Szczecińskim została erygowana dnia 31 grudnia 1986 roku dekretem ks. bpa ordynariusza Kazimierza Majdańskiego. Tego dnia w kaplicy dolnej naszego kościoła sprawował Mszę Świętą ks. bp Stanisław Stefanek SChr. Podczas tej uroczystości ks. biskup ogłosił powstanie parafii i poświęcił wspomnianą kaplicę w budowanym kościele. Administratorem został proboszcz Parafii pw. Ducha Świętego ks. Mieczysław Tłamacz.

Nowy rozdział w historii nowej parafii otworzyła nominacja na stanowisko proboszcza ks. Zygmunta Zawitkowskiego 1 sierpnia 1989 roku. Zaufawszy Miłosierdziu Bożemu i św. Jadwidze Śląskiej – patronce budujących się kościołów, podjął dzieło wznoszenia świątyni materialnej i duchowej. Początki były niezwykle trudne: trzeba było wybudować barak – tymczasowe miejsce zamieszkania dla księży wikariuszy i lekcji katechezy, kontynuować budowę kościoła, zaktywizować życie parafialne. Ofiarność i zaangażowanie parafian w dzieło wznoszenia świątyni są nieocenione: ofiarowane w tej intencji modlitwy, cierpienia i ofiary materialne, ponadto wielu pomagało na budowie.

Do roku 1992 wznoszono mury, następnie wykonano dach podtrzymywany na wiązarach kratowych z rur stalowych, otynkowano ściany, a część „pokryto” cegłą klinkierową. W latach 2000 – 2002 powstała marmurowa posadzka, na której ustawiono ławy dębowe. W kościele zamontowane są sześćdziesięciogłosowe organy elektronowe z trzema manuałami. W oknach prezbiterium znajduje się wymowny witraż, centrum jego kompozycji stanowi promienisty krzyż. Został on wykonany i sukcesywnie montowany w latach 2005 – 2008 przez artystę Janusza Sobczaka z Warszawy. Ponadto w prezbiterium zawisł obraz Jezusa Miłosiernego (wymiary w złoconej dębowej ramie: 260 x 408 cm), są tam także tabernakulum, ołtarz i ambonki poświęcone 20 października 2002 roku przez ks. bpa Jana Gałeckiego. W kościele znajdują się jeszcze: kaplica Matki Boskiej Nieustającej Pomocy, witraże przedstawiające winnicę, fatimski cud Słońca oraz sceny z życia Chrystusa (kościół dolny). Na wieży znajdują się trzy dzwony poświęcone: Najświętszemu Sercu Pana Jezusa, Niepokalanemu Sercu NMP, św. Józefowi z 1991 roku. Planuje się jeszcze powstanie kaplicy Matki Bożej Fatimskiej, św. siostry Faustyny, adoracji Najświętszego Sakramentu i Drogi Krzyżowej.  Kubatura kościoła wynosi: 28093 m3, długość: 46 m, szerokość wraz z kaplicami bocznymi: 56 m, wysokość wieży: 36 m. Przy kościele znajduje się nowo wybudowana, funkcjonalna plebania i dom zakonny oraz zaplecze duszpasterskie.

Ożywieniu parafii służyły nawiedzenia: kopii Cudownego Obrazu Matki Bożej Częstochowskiej (31 lipca – 1 sierpnia 1991), relikwii św. Wojciecha (15 – 16 października 1997), cudownego obrazu MB Hetmanki Żołnierza Polskiego (maj 1998), Jezusa Miłosiernego (20 – 21 września 1999), relikwii Krzyża Jana Pawła II z Wielkiego Piątku z 2005 (21 marca 2014), Peregrynacja symboli ŚDM (13.02.2016),  Peregrynacja Obrazu Matki Bożej Solidarności i Krzyż Nowohucki  (14 – 16 października 2017), relikwie bł. Carlo Acutisa (11 października 2022), a także prymicje kapłanów pochodzących z naszej parafii, misje i rekolekcje, oraz uroczystości patriotyczne i parafialne.

Dnia 15 października 2006 roku o godz. 15.00 miało miejsce wyjątkowe wydarzenie w historii miasta i parafii. Ks. abp Zygmunt Kamiński Metropolita Szczecińsko-Kamieński w asyście biskupów pomocniczych: Jana Gałeckiego i Mariana Błażeja Kruszyłowicza OFM Conv. dokonał konsekracji kościoła, czyli oddania go na zawsze dla Służby Bożej. W uroczystości liczny udział wzięli kapłani archidiecezji i tłumy stargardzian. W pierwszą rocznicę tego wydarzenia ks. arcybiskup  poświęcił pięć konfesjonałów oraz tablicę pamiątkową – wotum wdzięczności Bogu za budowę i konsekrację świątyni.

5 września 2007 r., jako ostatnia z poszkodowanych w  tragicznym wypadku pod Grenoble, przybyła zraniona i  trawiona ogniem płonącego autokaru wraz z pielgrzymami  Figura Matki Bożej Fatimskiej.  W czwartek 13 września, 2007 r. w  Dzień Objawień Matki Bożej Fatimskiej o godz.18.00 powitano tę Figurę przy płaczu wiernych pod przewodnictwem Ks. Arcybiskupa seniora  Mariana Przykuckiego została odprawiona Msza Św.  Koncelebrowana za wszystkie ofiary tego wypadku i rodziny dotkniętych tragedią, władze miasta i wierni.

W II Niedzielę Adwentu 6 grudnia 2015 roku o godz.11.00 Uroczystego poświęcenia kaplicy Matki Bożej Fatimskiej – Cierpiącej, ocalałej figury w wypadku pod  Grenoble, oraz instalacji relikwii krwi św. Jana Pawła II, dokonał Ksiądz Arcybiskup Andrzej Dzięga Metropolita Szczecińsko-Kamieński.

7 marca 2019 r. o godzinie 18:00, Ks. Arcybiskup Andrzej Dzięga Metropolita Szczecińsko-Kamieński dokonał uroczystego poświęcenia kaplicy Świętej Siostry Faustyny Apostołki Miłosierdzia Bożego, obrazu, relikwiarza i  witraża oraz instalacji relikwii. Poświęcona została również nowa Droga Krzyżowa oraz zostało odprawione pierwsze Nabożeństwo Drogi Krzyżowej pod przewodnictwem abpa Andrzeja Dzięgi.

15 września 2020 roku o godz. 18.00 Ks. Arcybiskup Andrzej Dzięga Metropolita Szczecińsko-Kamieński w asyście ojca bpa seniora Mariana Błażeja Kruszyłowicza OFM Conv. dokonał Koronacji Figury Matki Bożej Fatimskiej Cierpiącej z dziećmi swymi. W uroczystości liczny udział wzięli kapłani archidiecezji, stargardzianie, oraz pielgrzymi, uczestnicy tego wypadku z rodzinami dotkniętymi tą tragedią. Ks. Arcybiskup ustanowił kustoszem koronowanej figury ks. prałata kan. Zygmunta Zawitkowskiego.

Dnia 15 października 2020 r., po 32 latach posługi w parafii Miłosierdzia Bożego, odszedł na emeryturę Ksiądz Dziekan, Kustosz Prałat Kanonik Zygmunt Zawitkowski, nowo mianowanym proboszczem parafii został ks. kan. mgr lic. Janusz Szczepaniak, wcześniej ojciec duchowny Arcybiskupiego Wyższego Seminarium Duchownego w Szczecinie.

31 grudnia 2021 r. w piątek przeżywano jubileusz 35 – lecia istnienia naszej parafii na Mszy Św. o godz. 18:00 pod przewodnictwem ks. proboszcza Janusza Szczepaniaka dziękowano Panu Bogu za jubileusz.  W dniu 17 października  2023 r. z udziałem rektora i alumnów AWSD w Szczecinie świętowano 17 rocznicę konsekracji świątyni.

św. s. Faustyna – Apostołka Bożego Miłosierdzia

Urodziła się 25 sierpnia 1905 roku we wsi Głogowiec, w parafii Świnice Warskie w województwie łódzkim, w której została ochrzczona przez proboszcza ks. Józefa Chodyńskiego 27 sierpnia 1905. Była trzecim z dziesięciorga dzieci ubogich rolników, Marianny i Stanisława Kowalskich, rolnika dorabiającego stolarstwem. Rodzice przekazali jej żywą wiarę w Boga obecnego w życiu człowieka. Nauczyli ją wierności Bożym przykazaniom uczciwej pracy. W domu rodzinnym Helena (imię, które otrzymała na chrzcie) nauczyła się stawiania Bożych spraw na pierwszym miejscu. Pisała,: „Kiedy widziałam, jak ojciec się modlił, zawstydziłam się bardzo, że ja po tylu latach w Zakonie nie umiałabym się tak szczerze i gorąco modlić, toteż nieustannie składam Bogu dzięki za takich rodziców”. (Dz. 398) W 1914 mała Helenka przystępuje do Pierwszej Komunii św. udzielonej przez proboszcza parafii Świnice, ks. Pawłowskiego. Dziewczynka przeżyła głęboko tę uroczystość będąc świadomą obecności Jezusa w swoim sercu i pierwszego tak bliskiego spotkania z Panem. Niecałe trzy lata uczęszczała do szkoły podstawowej w Świnicach Warckich (1917-1920). Od wczesnej młodości pomagała rodzicom w gospodarstwie rolnym. Pracowała, jako pomoc domowa w Aleksandrowie, Łodzi i w Ostrówku koło Warszawy (1921-1925).Po roku pracy (w 1922) Helena wraca z Aleksandrowa do domu z zamiarem wstąpienia do zakonu. Spotyka ją stanowcza odmowa rodziców, co sprawia jej wielką przykrość, zwłaszcza tak stanowczy sprzeciw ojca. Rozczarowana Helena stara się oddalić od siebie wewnętrzne natchnienia. 1sierpnia 1925 roku Helena wstąpiła do Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia i rozpoczęła postulat w klasztorze w Warszawie przy ul. Żytniej 3/9. Po odbyciu nowicjatu w Krakowie (1926-1928) złożyła śluby czasowe, a 1 czerwca 1933 roku wieczyste. W życiu zakonnym pełniła różne funkcje pracując w piekarni, w kuchni, w ogrodzie i na furcie w wielu klasztorach Zgromadzenia (Warszawa, Płock, Wilno, Kraków).22 lutego 1931 roku otrzymała pierwszą wizję Jezusa Miłosiernego oraz polecenie głoszenia światu Bożego Miłosierdzia. Mimo wielu wątpliwości i trudności starała się być wierną nakazom Jezusa, przekazują je swoim przełożonym i kierownikowi duchowemu, ks. Michałowi Sopoćce. Swoje przeżycia duchowe Siostra Faustyna opisała w Dzienniczku odsłaniając tajemnice życia duchowego, które przez próby wiary prowadziło ją do zjednoczenia z Bogiem. Siostra Faustyna zmarła 5 października 1938 roku w Krakowie po długich cierpieniach spowodowanych chorobą.

Błogosławiony ks. Michał Sopoćko

Michał urodził się 1 XI 1888 r. na Wileńszczyźnie, we wsi Juszewszczyzna (Nowosady). Osiem dni później został ochrzczony w kościele parafialnym w Zabrzeziu. Przed wstąpieniem do Seminarium Duchownego w Wilnie w 1910 r., skończył Szkołę Ludową w Zabrzeziu i Szkołę Miejską w Oszmianie. 15 VI 1914 r. przyjął święcenia kapłańskie w Wilnie. Pierwsza parafia, na której pracował ks. Michał była w Taboryszkach. Później studiował na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Warszawskiego, na Państwowym Instytucie Pedagogicznym kończąc tytułem magistra pedagogiki, doktoryzował się z teologii moralnej na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Warszawskiego i habilitował się z teologii pastoralnej. Jako ojciec duchowy w Seminarium w Wilnie uczył się wsłuchiwać w potrzeby człowieka, a przede wszystkim rozpoznawać wolę Bożą. Wykładał również historię filozofii dla kleryków i pedagogikę, homiletykę i katechetykę dla studentów katedry teologii pastoralnej na Uniwersytecie Stefana Batorego. Był też spowiednikiem wielu żeńskich i męskich Zgromadzeń Zakonnych. W ten sposób spotkał się w 1933r. ze św. Faustyną ze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. Podzieliła się z nim poleceniem Jezusa, by wymalować obraz z podpisem „Jezu, ufam Tobie”. Dokonało się to z pomocą malarza p. E. Kazimirowskiego. Korespondencyjne kierownictwo duchowe z s. Faustyną skonkretyzowało sposób głoszenia orędzia Miłosierdzia Bożego. Odtąd całe życie ks. Michała było skoncentrowane na uwielbieniu Boga w Jego Trójcy i Miłosierdziu. Przejął również „zobowiązanie” od s. Faustyny, aby powstało zgromadzenie wypraszające Miłosierdzie Boże całemu światu zgodnie z pragnieniem Jezusa. Już trzy lata po śmierci s. Faustyny przyjął prywatny ślub czystości oraz przyrzeczenia ubóstwa i posłuszeństwa od Jadwigi Osińskiej, uczestniczki nabożeństw, konferencji, rekolekcji duchu ufności w Miłosierdzie Boże, które sam prowadził. Dało to podwaliny pod nowe Zgromadzenie Sióstr Jezusa Miłosiernego. W latach 1942 -1944, podczas II wojny światowej, musiał ukrywać się przed gestapo w Czarnym Borze koło Wilna. Później wrócił do Białegostoku, gdzie był profesorem Wyższego Seminarium Duchownego. Zmarł 15 II 1975. Jego proces beatyfikacyjny na szczeblu diecezjalnym rozpoczął się 04 XII 1987r. Uroczystej beatyfikacji dokonał Prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych Ks. Arcybiskup Angelo Amato, 28 IX 2008r. w Białymstoku.

KORONKA DO MIŁOSIERDZIA BOŻEGO
Na początku: Ojcze nasz…, Zdrowaś Maryjo…, Wierzę w Boga…
Na dużych paciorkach (1 raz): Ojcze Przedwieczny, ofiaruję Ci Ciało i Krew, Duszę i Bóstwo najmilszego Syna Twojego, a Pana naszego Jezusa Chrystusa na przebłaganie za grzechy nasze i całego świata.
Na małych paciorkach (10 razy): Dla Jego bolesnej męki miej miłosierdzie dla nas i całego świata.
Na zakończenie (3 razy): Święty Boże, Święty Mocny, Święty Nieśmiertelny zmiłuj się nad nami i nad całym światem.

AKT ZAWIERZENIA ŚWIATA BOŻEMU MIŁOSIERDZIU
Boże, Ojcze miłosierny, który objawiłeś swoją miłość w Twoim Synu Jezusie Chrystusie, i wylałeś ją na nas w Duchu Świętym, Pocieszycielu, Tobie zawierzamy dziś losy świata i każdego człowieka. Pochyl się nad nami grzesznymi, ulecz naszą słabość, przezwycięż wszelkie zło, pozwól wszystkim mieszkańcom ziemi doświadczyć Twojego miłosierdzia, aby w Tobie, Trójjedyny Boże, zawsze odnajdywali źródło nadziei. Ojcze przedwieczny, dla bolesnej męki i zmartwychwstania Twojego Syna, miej miłosierdzie dla nas i całego świata! Amen.
Jan Paweł II, Kraków-Łagiewniki, 17 sierpnia 2002

Święto Miłosierdzia Bożego
Słowa Pana Jezusa do Siostry Faustyny: Pragnę, aby pierwsza niedziela po Wielkanocy była Świętem Miłosierdzia. W tym dniu kapłani będą mówić ludziom o wielkim i niezgłębionym miłosierdziu moim.

Wybór pierwszej niedzieli po Wielkanocy, która kończy oktawę Zmartwychwstania Pańskiego, wskazuje na ścisły związek między wielkanocną tajemnicą Odkupienia a Świętem Miłosierdzia. Męka, śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa są, bowiem szczytowym objawieniem miłości miłosiernej Boga. Dzieło odkupienia owocuje i aktualizuje się w sakramentach świętych, o których mówi liturgia Święta Miłosierdzia. Chrzest, sakrament pokuty, Eucharystia są niewyczerpanymi źródłami Miłosierdzia Bożego. Dlatego liturgia tej niedzieli jest punktem kulminacyjnym uwielbienia Boga w tajemnicy Miłosierdzia.

Święto Miłosierdzia Bożego ma być nie tylko dniem szczególnej czci Boga w tej tajemnicy, ale także dniem łaski dla wszystkich ludzi, zwłaszcza grzeszników. „Pragnę – powiedział Pan Jezus, – aby Święto Miłosierdzia było ucieczką i schronieniem dla wszystkich dusz, a szczególnie dla biednych grzeszników. Kto w dniu tym przystąpi do Źródła Życia, ten dostąpi zupełnego odpuszczenia win i kar. W dniu tym otwarte są wszystkie upusty Boże, przez które płyną łaski, niech się nie lęka zbliżyć do Mnie żadna dusza, chociażby grzechy jej były jak szkarłat”.