Katechezy neokatechumenalne dla dorosłych i młodzieży
Rozpoczynamy wśród nas katechezy neokatechumenalne dla dorosłych i młodzieży.
Jeżeli przeżywasz samotność, nie rozumiesz życia i cierpienia, nie widzisz sensu życia albo utraciłeś wiarę? Przyjdź!
Spotkania w poniedziałki i czwartki o 18:45 w dolnym kościele. Zapraszamy wszystkich!
W naszej parafii młodzież i dorośli mogą korzystać z posługi formowania do wiary dojrzałej w formacji katechumenatu pochrzcielnego realizowanego przez Drogę Neokatechumenalną. Taka formacja jest odpowiedzią na sytuację wielu katolików, którzy po zakończeniu katechezy szkolnej (najczęściej po przyjęciu sakramentu Bierzmowania) a czasem po wielu latach odkrywają pragnienie pogłębienia swojej relacji z Panem Bogiem. Jest to formacja dla osób niewierzących jak i dla tych osób, które szukają dojrzałych, osobistych odpowiedzi na pytania: Kim jest dla mnie Pan Bóg? Czy jest obecny w moim życiu i w jakich konkretnych wydarzeniach? Jakie egzystencjalne znaczenie dla mnie ma Śmierć i Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa? Jakie znaczenie mają dla mnie – współczesnego człowieka – zarówno Stary jaki Nowy Testament zawarte w Piśmie Św.? Na czym konkretnie polega miłość Pana Boga wobec mnie?
Katechezy, pomagają rozpocząć pogłębianie swojej wiary z wykorzystaniem tej formacji. Katechezy są głoszone w ramach cyklu wieczornych spotkań otwartych dla wszystkich. Głosi je grupa składająca się z Księdza i kilku osób świeckich (małżeństw i osób stanu wolnego).
Neokatechumenat to katolicka fundacja dóbr duchowych, której statutowym celem jest promowanie odnowy życia parafialnego w duchu Soboru Watykańskiego II poprzez otwieranie i prowadzenie w diecezjach i parafiach wtajemniczenia chrześcijańskiego na wzór katechumenatu pierwotnego Kościoła. Wtajemniczenie to dokonuje się poprzez praktykowanie przez wierzących tzw. trójnogu chrześcijańskiego: słuchanie Słowa Bożego, sakramenty, wspólnota. Jest formacją służącą doprowadzeniu do dojrzałej wiary parafian – osoby już ochrzczone, ale potrzebujące gruntownego wprowadzenia w program Chrystusowego Kazania na górze, poprzez nauczenie ich słuchania Słowa Bożego, aktywnego, świadomego i pełnego uczestniczenia w liturgii oraz przeżywania miłości /(gr. ) agapé / we wspólnocie chrześcijańskiej. W ramach tego programu formacyjnego do chrztu przygotowywane są także osoby niechrzczone. Ze względu na katechetyczny charakter oraz cel neokatechumenatu, którym jest odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych, jest on realizowany w parafiach pod opieką pasterską proboszcza. Wspólnoty neokatechumenalne są więc częścią danej parafii, a nie jakiegoś oddzielnego stowarzyszenia w Kościele. Katechiści, którzy prowadzą wspólnotę, czynią to jako posługę wobec parafii, pozostając do dyspozycji także po skończeniu przez daną wspólnotę intinerarium neokatechumenalnego. Droga Neokatechumenalna poświęcona jest “formacji w wierze osób dorosłych i starszej młodzieży”. Została zainicjowana przez hiszpańskiego malarza Kiko Argüello wspólnie z Carmen Hernández i Mario Pezzim w 1964, w czasach rządów gen. Franco. Powstała pod wpływem Soboru Watykańskiego II , który podkreślał potrzebę odpowiedzi Kościoła na zmiany społeczne XIX i XX wieku, w szczególności na sekularyzację, ze szczególną troską poprzez tworzenie wspólnot i powrót do nauczania wczesnego chrześcijaństwa. W 1990 roku Droga została uznana przez papieża Jana Pawła II jako itinerarium formacji katolickiej ważnej dla społeczeństwa i czasów dzisiejszych . Ze względu na ciągłe powstawanie wielu nowych wspólnot neokatechumenalnych na świecie, wszelkie statystyki są jedynie przybliżone. Do Polski Droga dotarła dzięki jezuicie o. Alfredowi Cholewińskiemu , który studiując w Rzymie wziął udział w katechezach początkowych. W 1975 roku powstała pierwsza wspólnota neokatechumenalna w Polsce, przy kościele rektoralnym Ojców Jezuitów na ul. Królewskiej w Lublinie . W 2001 roku istniało w Polsce 790 wspólnot w 350 parafiach , znajdujących się w 35 diecezjach.
Zgodnie ze Statutem jest to zespół dóbr duchowych, realizowany w Kościele katolickim, na który składają się: 1- Neokatechumenat – czyli katechumenat pochrzcielny dla osób dorosłych. Jest on narzędziem służącym biskupom do ponownego odkrywania chrześcijańskiego wtajemniczenia dorosłych już ochrzczonych. Obejmuje on katechezy początkowe oraz itinerarium neokatechumenalne, rozwinięte według trzech faz wtajemniczenia chrześcijańskiego: Prekatechumenat, Katechumenat i Wybranie, podzielone na etapy odmierzane “przejściami” z odpowiednimi celebracjami. Katechezy początkowe oraz itinerarium neokatechumenalne opierają się na trzech podstawowych elementach życia chrześcijańskiego uwydatnionych przez Sobór watykański II: Słowie Bożym, Liturgii i Wspólnocie. 2 – Stałe wychowanie wiary – czyli życie wspólnoty wiernych w parafii po zakończeniu Neokatechumenatu. 3 – Katechumenat chrzcielny – katechumenat dla nieochrzczonych osób dorosłych. 3 – -Służba katechezie – włączenie wspólnoty wiernych w działalność misyjną Kościoła katolickiego
Inicjatorzy Drogi Neokatechumenalnej od początku podkreślali znaczenie posłuszeństwa Kościołowi, wyrażanego w praktyce poprzez posłuszeństwo Papieżowi oraz biskupom lokalnym, których zgoda jest warunkiem rozpoczęcia głoszenia katechez w danej diecezji. Wszelkie szczegóły dotyczące treści katechez, poszczególnych etapów Drogi Neokatechumenalnej, form celebracji liturgii – są szczegółowo uzgadniane z Papieżem oraz odpowiednimi kongregacjami (ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, ds. Doktryny Wiary itd.) – i zapisywane w oficjalnych dokumentach Stolicy Apostolskiej. Dokumenty te to w szczególności Statut Drogi Neokatechumenalnej oraz Dyrektorium Katechetyczne Drogi Neokatechumenalnej.
Droga Neokatechumenalna poświęcona jest “formacji w wierze osób dorosłych i starszej młodzieży”. Została zainicjowana przez hiszpańskiego malarza Kiko Argüello wspólnie z Carmen Hernández i Mario Pezzim w 1964.
Powstała pod wpływem Soboru Watykańskiego II, który podkreślał potrzebę odpowiedzi Kościoła na zmiany społeczne XIX i XX wieku, w szczególności na sekularyzację, ze szczególną troską poprzez tworzenie wspólnot i powrót do nauczania wczesnego chrześcijaństwa. W 1990 roku Droga została uznana przez papieża Jana Pawła II jako itinerarium formacji katolickiej ważnej dla społeczeństwa i czasów dzisiejszych.
Droga Neokatechumenalna Droga neokatechumenalna nazywana też po prostu neokatechumenatem jest aktualnie obecna w 110 krajach pięciu kontynentów. W Polsce istnieje w tej chwili około tysiąca wspólnot.
Czym jest Neokatechumenat? Statut Drogi Neokatechumenalnej zatwierdzony przez Stolicę Apostolską w 2002 roku określa ją następująco: Art. 1. § 1. Naturę Drogi Neokatechumenalnelnej zdefiniował Jego Świątobliwość Jan Paweł II pisząc: „Uznaję Drogę Neokatechumenalną za itinerarium formacji katolickiej ważnej dla społeczeństwa i czasów współczesnych”. § 2. Droga Neokatechumenalna pozostaje w służbie Biskupom jako sposób diecezjalnej realizacji wtajemniczenia chrześcijańskiego i stałego wychowania wiary, według wskazań Soboru Watykańskiego II i Magisterium Kościoła. Nie ma tu więc mowy o żadnym ruchu, stowarzyszeniu, organizacji czy choćby jakiejś specyficznej duchowości. Mamy do czynienia z diecezjalnym katechumenatem pochrzcielnym przeżywanym w małych wspólnotach.
Wiadomo, że katechumenat (albo „inicjacja chrześcijańska”) był w pierwotnym Kościele długim okresem przygotowania do chrztu. W tym czasie katechumeni (czyli dorośli kandydaci do chrztu), prowadzeni przez katechistów, dojrzewali do wiary wymaganej dla przyjęcia chrztu i wejścia do Kościoła. Formacja oparta była na poszczególnych etapach, trwających miesiące, a czasem i lata. Każdy z nich wieńczono obrzędami liturgicznymi, które dziś w pewnym esencjonalnym skrócie skupiają się w jednym rycie sakramentu chrztu. Można by powiedzieć, że w pewnym sensie udzielano chrztu „na raty”, potwierdzając poszczególnymi częściami liturgii chrzcielnej wzrost wiary katechumena i umacniając go na dalszą drogę. Ryty te używane są także dziś w stosunku do dorosłych kandydatów do chrztu i skupione w rytuale: Obrzędy Chrześcijańskiego Wtajemniczenia Dorosłych (OCWD).
Ukoronowaniem owej „drogi” inicjacji w wiarę było trzykrotne zanurzenie w sadzawce chrzcielnej, czyli obrzęd chrztu w sensie ścisłym, udzielany w czasie całonocnej Liturgii Paschalnej wyłącznie tym, którzy mogli życiem potwierdzić dojrzałość swojej wiary.
Dziś, kiedy chrzci się w Kościele w zdecydowanej większości dzieci (ufając, że wiara rodziców będzie w przyszłości gwarancją chrześcijańskiego życia dziecka), intensywnie odczuwa się konieczność permanentnej formacji do wiary dorosłych (zob. Kongregacja do Spraw Duchowieństwa, Dyrektorium ogólne o katechizacji, 69 – 72, 258) tak, aby chrzest stał się w nich rzeczywistością żywą i wpływającą na codzienne postawy. Jako, że Chrystus nigdy nie pozostawia swego Kościoła w potrzebie, już w trakcie Soboru Watykańskiego II pojawiają się w Kościele (w sposób przez nikogo nie zaplanowany) zaczątki katechumenatu pochrzcielnego. Próbując określić ów nowy charyzmat językiem bardziej ogólnym, spotykamy się tu z pewną formą parafialnego duszpasterstwa „nowej ewangelizacji” dorosłych, przeżywanego w małych wspólnotach i mającego jako cel rozbudzenie i doprowadzenie do pełnej dojrzałości ożywiających mocy otrzymanego w dzieciństwie chrztu.
Historia neokatechumenatu W 1964 roku Francisco (Kiko) Argüello – artysta malarz urodzony w León (Hiszpania) w wyniku głębokiego kryzysu swej egzystencji postanawia opuścić dom czy raczej wręcz świat i zamieszkać wśród najuboższych w barakach slumsów PalomerasAltas, na peryferiach Madrytu. Krótko potem pojawia się tam także pewna absolwentka chemii, wychowanka Instytutu Misioneras de CristoJesús, Carmen Hernández. Po trzech latach, w tym środowisku złożonym przede wszystkim z ludzi prostych, ubogich, a często wręcz zepchniętych na margines społeczeństwa, formuje się wspólnota oparta na Słowie Bożym i Liturgii. Synteza kerygmatyczno-katechetyczna wyrosła z tego doświadczenia, umocniona i rozwinięta dzięki mentalności kończącego się właśnie Soboru Watykańskiego II stanie się podstawą tego, co Droga Neokatechumenalna zaniesie na cały świat. Z baraków za zachętą arcybiskupa CasimiroMorcillo to doświadczenie szybko przechodzi do niektórych parafii Madrytu i Zamory, a kilka lat później do Rzymu, Florencji i Paryża. Do Kiko Argüello i Carmen Hernández dołącza za zgodą swoich przełożonych kombonianin o. Maro Pezzi, zajmując miejsce towarzyszącego im uprzednio ks. Francesco Cuppini. W tym czasie nowym charyzmatem zaczyna interesować się Stolica Święta. Po dwóch latach studiów nad tym, co robiły wspólnoty, w 1974 roku, opublikowano w oficjalnym biuletynie Kongregacji Kultu Bożego (Notitiae) notę pochwalną: „Praeclarumexemplar” dzieła dokonywanego przez Drogę Neokatechumenalną. Uzgodniono też nazwę: „Neokatechumenat”, jako itinerarium chrześcijańskiej formacji pochrzcielnej, które podąża za wskazaniami zawartymi w IV rozdziale Obrzędów Chrześcijańskiego Wtajemniczenia Dorosłych. Jest tam bowiem mowa o tym, że niektóre ryty dla nieochrzczonych, zaproponowane przez OCWD można także zastosować do osób już ochrzczonych, lecz niedostatecznie katechizowanych.
W uroczystość św. Piotra i Pawła, 22 czerwca 2002 roku kard. James Francis Stafford, ówczesny Przewodniczący Papieskiej Rady Do Spraw Świeckich zatwierdza Statut Drogi Neokatechumenalnej, będący oficjalnym eklezjalnym potwierdzeniem ponad trzydziestoletniego doświadczenia wspólnot.
W Polsce pierwsze katechezy wygłosiła w Lublinie ekipa katechistów wędrownych pochodzących z najstarszych wspólnot rzymskich: StefanoGennarini, Giuliana Pacini wraz z ojcem SJ Alfredem Cholewińskim. Dziś odpowiedzialnymi za Drogę Neokatechumenalną w Polsce i w krajach byłego Związku Radzieckiego są: StefanoGennarini, SilvanaVenditti oraz ks. Livio Orsingher.
W pierwotnym Kościele, kiedy świat był pogański, ten, kto chciał zostać chrześcijaninem, musiał rozpocząć „katechumenat”, będący itinerarium formacji przygotowującej do Chrztu. Dziś proces sekularyzacji doprowadził wiele osób do porzucenia wiary i Kościoła: stąd konieczne jest itinerarium formacji do chrześcijaństwa.
Droga Neokatechumenalna nie jest ruchem, czy stowarzyszeniem, lecz narzędziem w łonie parafii, by na nowo przywieść do wiary ludzi, którzy ją porzucili.
Zapoczątkowana w latach sześćdziesiątych w jednym z ubogich przedmieść Madrytu, przez Kiko Argüello i Carmen Hernández, została poparta przez arcybiskupa Madrytu Casimiro Morcillo, który dostrzegł w tej pierwszej grupie rzeczywiste odkrycie Słowa Bożego i praktyczną realizację odnowy liturgicznej, wprowadzanej wówczas przez Sobór.
Wziąwszy pod uwagę pozytywne doświadczenie w parafiach Madrytu i Rzymu, w 1974r. Kongregacja Kultu Bożego określiła to doświadczenie mianem „Drogi Neokatechumenalnej”.
Chodzi o drogę nawrócenia, poprzez którą odkryć można bogactwo Chrztu.
Droga rozprzestrzeniła się na ponad 900 diecezji w 105 krajach, gdzie w 6 000 parafii istnieje 20 000 wspólnot.
W 1987r. w Rzymie otwarto Misyjne Międzynarodowe Seminarium „Redemptoris Mater”, przyjmujące młodzieńców, których powołanie dojrzewa we wspólnocie Neokatechumenalnej, i którzy gotowi są pójść na cały świat. W konsekwencji wielu biskupów przejęło rzymskie doświadczenie i dziś w świecie istnieje ponad siedemdziesiąt diecezjalnych misyjnych seminariów „Redemptoris Mater”, w których formuje się ponad tysiąc seminarzystów.
W odpowiedzi na wezwanie papieża Jana Pawła II do nowej ewangelizacji, wiele rodzin, które przeszły już Drogę, ofiarowało się do pomocy w dziele misyjnym Kościoła, i przeprowadziło się do najbardziej zeświecczonych i zdechrystianizowanych obszarów świata, przygotowując powstanie nowych parafii misyjnych.