św. Dominik Savio

Urodzony we Włoszech, w roku 1842, św. Dominik Savio żył zaledwie piętnaście lat, ale zdążył osiągnąć wysoki stopień świętości. Był uczniem św. Jana Bosco, który kochał go jak syna. W siódmym roku życia przystąpił, do I Komunii Świętej. Chcąc pomóc św. Janowi w jego pracy misyjnej, zorganizował towarzystwo pod wezwaniem Niepokalanego Poczęcia. Pomimo że życie św. Dominika płynęło w ubóstwie, pracy i cierpieniach, przepełniała go radość i pogodna świętość. Jest prawdziwym wzorem dla młodzieży. Pewnego razu napisał do przyjaciela: „Tu, na ziemi, świętość polega na tym, aby być stale radosnym i wiernie wypełniać nasze obowiązki”. Zmarł 9 czerwca 1857 roku.

św. Jan Berchmans

Święty Jan Berchmans urodził się 13 marca 1599 roku w Diest (Brabancja flamandzka) w dzisiejszej Belgii. Był on pierwszym z pięciorga dzieci garbarza, Jana. Od dziesiątego roku życia przebywał u rozmaitych duchownych, którzy dbali o jego wykształcenie. Potem (w 1615 roku) kształcił się również u jezuitów w Mechelen (Malines), gdzie też w rok później wstąpił do nowicjatu. W 1618 roku wysłany został do Rzymu na studia filozoficzne. Tuż po ich ukończeniu zapadł na czerwonkę, której nie przetrzymał, będąc ponadto chory na płuca. Leżąc na łożu śmierci, chwycił różaniec, krucyfiks i księgę reguł, wołając: „To są moje trzy skarby, posiadając je umieram szczęśliwy”. Zmarł następnego dnia, 13 sierpnia 1621 roku. Kanonizował go w 1888 roku papież Leon XIII, podkreślając cechy jego świętości: wierność powołaniu i obowiązkom zakonnym, miłość braterską, serdeczne nabożeństwo do Męki Pańskiej i do Matki Najświętszej.

św. Stanisław Kostka

Św. Stanisław Kostka urodził się 28 grudnia 1550 roku w Rostkowie pod Przasnyszem na Mazowszu. W wieku 14 lat razem z bratem został wysłany do szkół jezuickich w Wiedniu. Stanisław połączył naukę z życiem religijnym. W grudniu 1565 roku ciężko zachorował. Nagłe uzdrowienie przypisał Matce Bożej, do której miał wielkie nabożeństwo. Stanisław pragnął wstąpić do zgromadzenia jezuitów, ale nie mógł liczyć na pozwolenie rodziców. W sierpniu 1567 roku, pieszo, w przebraniu, uciekł z Wiednia. Dotarł do Dyllingi w Bawarii (ok. 650 km) i zgłosił się do św. Piotra Kanizjusza. Ten wysłał go do Rzymu, gdzie św. Franciszek Borgiasz przyjął go 28 października 1567 roku do nowicjatu. Swoim wzorowym życiem, duchową dojrzałością i rozmodleniem budował całe otoczenie. Mając 18 lat złożył śluby zakonne. Zmarł na malarię 14 sierpnia 1568 roku w Rzymie, w nowicjacie jezuickim. Kult zrodził się natychmiast i spontanicznie; kiedy w dwa lata później otwarto jego grób, znaleziono ciało świętego nietknięte rozkładem. Beatyfikowany w 1670 roku przez papieża Klemensa X. Kanonizowany przez papieża Benedykta XIII w 1726 roku. Relikwie świętego spoczywają w kościele św. Andrzeja na Kwirynale w Rzymie. Dwieście lat po kanonizacji sprowadzono do Polski cząstkę jego relikwii; w uroczystościach jubileuszowych wziął udział prezydent Ignacy Mościcki. Św. Stanisław jest patronem Polski (od 1671 r.) i Litwy, archidiecezji łódzkiej i warszawskiej, diecezji chełmińskiej i płockiej, Gniezna, Lublina, Lwowa, Poznania i Warszawy; studentów oraz nowicjuszy jezuickich, a także polskiej młodzieży oraz ministrantów.